Από το βιβλίο του Νίκου Παπαγεωργίου, “Τρία χρόνια με τον παππού και τη γιαγιά” Αθήνα 2020
Η
πλατεία Χατζοπούλου
Η
πλατεία που βρισκόνταν
το σπίτι του
παππού και της γιαγιάς
λεγόταν
“πλατεία Χατζοπούλου”.
Ο
Δήμος Αγρινίου είχε τιμήσει
ένα από
τα αδέλφια του παππού,
τον ποιητή και
πεζογράφο
Κώστα
Χατζόπουλο.
Η πλατεία Χατζοπούλου στην περίοδο της κατοχής. Σε πρώτο πλάνο τα “Χατζοπουλεϊκα”, η κοπέλα στο μπαλκόνι είναι κατά πάσα πιθανότητα η Ειρήνη Χατζοπούλου.
Η πλατεία Χατζοπούλου στην δεκαετία του '50, υπάρχει ήδη η πρώτη προτομή του Κώστα Χατζόπουλου.
Μετά
τον πόλεμο ο Δήμος Αγρινίου
έστησε
στην πλατεία την προτομή του.
Η προτομή
αργότερα κατέληξε
στο πάρκο του
Αγρινίου.
Το πάρκο ήταν τα χωράφια
του
Κώστα
Χατζόπουλου.
Αγοράστηκαν
από τους αδελφούς
Παπαστράτου και
γίναν πάρκο.
Στον
πόλεμο και στην κατοχή
η πλατεία ήταν
πρωτόγονη.
Γύρω-γύρω ένας φούρνος
αστείος,
ένα μπακάλικο, ένα
σιδηρουργείο,
τα γραφεία της Εφορίας,
ο υποσταθμός
της ΔΕΗ, ένας οίκος ανοχής
προσωρινός,
για τους Ιταλούς της
κατοχής.
Εκείνο όμως που έγραψε ιστορία
ήταν το ψιλικατζίδικο του Κολοβού.
Με
στέλναν συνέχεια οι θείες
για “λάστιχο”,
κλωστές και “μασουράκια”.
Και εκείνες
οι θεόρατες καραμέλες
του “Αστακού”
χοντρές σαν γαρίδες
και οι καραμέλες
“Τσάρλεστον”...
Εκεί αγόραζα το
σπάγκο
και τα χρωματιστά χαρτιά
για
το χαρταετό μου.
Θυμάμαι
μόνο τρεις δρόμους.
Ο ένας πήγαινε στο
τραίνο.
Ο άλλος πήγαινε στην αγορά.
Ο
τρίτος πήγαινε στο Ζαπάντι.
Ο αγαπημένος
μου δρόμος.
Ο παππούς ετοίμαζε το
άλογο.
Ανέβαινε επάνω και “πισωκάπουλα”
εγώ.
Ξεκινούσαμε για το Ζαπάντι.
Η
χαρά μου απερίγραπτη.
Ήταν ένας φαρδύς
χωματόδρομος.
Περνούσαμε τον συνοικισμό
των γύφτων.
Κοντεύοντας να φτάσουμε
στο κτήμα
αντικρίζαμε το
μισογκρεμισμένο
τούρκικο τζαμί.
Πάνω
στο δρόμο.
Το “στοιχειό” του
δρόμου.
Φτάνοντας κοντά στο κυπαρίσσι
του
σπιτιού ένοιωθα πως μπαίνω
μέσα σε
ένα ανοιχτό πολύχρωμο
βιβλίο, γεμάτο
από ωραίες εικόνες
και χρώματα της
φύσης.
