Δύο χρόνια χωρίς τον Κώστα

1966

2019

"Ο ΧΟΡΟΣ" ΤΟΥ ΔΗΜ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

 “ΣΚΡΙΠ” 20.2.1894

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο ΧΟΡΟΣ

Επι τέλους θα εχόρευεν ο άνθρωπος! Εισήλθεν αποφασιστικός εις το βάθος του καλλυντηρίου, όπου έβγαλε της κατάλευκες φιλντεκόζ κάλτσες του, της οποίαις έθεσε βαστικά εις την τσέπην του φράκου του, εις την αντίθετον της οποίας είχε θέσει μυροβόλον μανδύλιον. Εφόρεσε και πάλιν τα οχληρά λουστρινένια στιβάλια του και εξήλθε θριαμβευτικός, ευχαριστημένος. Θα εχόρευε !… Μόλις έκαμεν ένα βήμα προς τας χορεύτριας και Εκείνη επρόβαλε προκλητική, ωραία, έξωμος,μεγαλοπρεπής από κάλλος και εγωιστικότητα. Της ήνοιξε την αγκάλην του και ερρίφθησαν αμφότεροι εις την δίνην και την μέθην ακρατήτου pas de quatre. Και εχόρευον, εχόρευον και εσφίγγοντο και αι καρδίαι των έπαλλον και ο ιδρώς έρρεεν, οπότεν εκείνη ασθμαίνουσα, πνιγμένη από τον στρόβιλλον και την ερωτικήν περίπτυξιν ήρχισε ψιθυρίζουσα σβυσμένα και μεθυστικά:

- Πνίγομαι !… πνίγομαι !...

Εκείνος έντρομος εζήτησε πρόχειρα μέσα θεραπείας. Έθεσε βιαίως την χείρα του εις την τσέπην του φράκου του δια να εύρη το μανδύλιόν του και ήρχισε σφογγίζον απαλά απαλά και τρυφερώτατα τας αβράς και παλλομένας ροδολεύκους παρειάς της …

Όταν σχεδόν συνήλθον και οι δύο, ο εις εκ λιποθυμίας και ο άλλος εκ του τρόμου, είδον μετ’εκπλήξεως, ότι το πρόχειρον της θεραπείας μέσον δεν ήτο το μυροέν μανδύλιον.

Μποέμ