«Η ΨΗΦΟΣ» - ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1915 – ΜΗΤΣΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

 Χρονογράφημα του Μήτσου Χατζόπουλου, δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα «Καιροί» την ημέρα των εκλογών της 6 του Δεκέμβρη 1915. Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία, οι εκλογές αυτές θεωρήθηκαν φάρσα και αντισυνταγματικές από τη βενιζελική παράταξη που δεν πήρε μέρος. Μέσα σε μια τέτοια ζοφερή ατμόσφαιρα και χρονογραφώντας σε μια καθαρά φιλοβασιλική εφημερίδα όπως ήταν οι «Καιροί», ο Χατζόπουλος κατάφερε να δημοσιέψει ένα άρθρο όπου, με ελαφρό και χαριτωμένο βέβαια τρόπο, ούτε λίγο ούτε πολύ έγραφε ότι οι δημοσιογράφοι πληρώνονταν από τους πολιτικούς για να τους λιβανίζουν και δεν μπορούσαν βέβαια να εκφράσουν ανεξάρτητη ή κριτική γνώμη, γιατί αν το έκαναν κινδύνευαν να «… διακόψουν τας σχέσεις των με τον αρτοπώλην». Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία…
Γ.Χ.

Εφημερίδα «ΚΑΙΡΟΙ», Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 1915

Η ΨΗΦΟΣ

  Τι είνε ψήφος;  Δεν υποθέτω να είνε ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα, αλλ΄οπωσδήποτε ασπασμός υποψηφίου προς ψηφοφόρον είνε. Αγνοώ αν ανταλλάσσουν και σήμερα τον ασπασμόν τούτον υποψήφιοι και ψηφοφόροι, αλλ' ενθυμούμαι, ότι εις μίαν εκλογήν εδόθησαν τόσα φιλιά, όσα ούτε εις τον κινηματογράφον μεταξύ εκείνης και εκείνου. Ιδού πως συνέβησαν τα της αξιομνημονεύτου εκείνης εκλογής·

  Αύτη ήταν πολύ φανατική, όπως θα είνε πάντοτε φανατική μία εκλογή, κατά την οποίαν ο νέος υποψήφιος με πολλάς υποσχέσεις έρχεται ν'αμφισβητήση την θέσιν παλαιού υποψηφίου, ο οποίος έχει εκπληρώση πλέον όλας τας υποσχέσεις του. Εγώ είχον απλώς το εκλογικόν ρεπορτάζ της εφημερίδος μου. Έγραφα οκτώ στήλας την ημέραν, άρθρα, αρθράκια, φαιδρότητας, περιγραφάς των διαδηλώσεων, επεισόδια, - τέλος ό,τι δύναται να γράψη λίαν ευχαρίστως ένας δημοσιογράφος από αισθητικής απόψεως, προερχομένης από του ημερομισθίου υποχρέωσίν του. Το δικαίωμα της αυτοεκδηλώσεως ενός ταλάντου εις τας στήλας μιάς εφημερίδος , παρετήρησα, ότι μόνον ο δημοσιογράφος δεν δύναται να το έχη. Τούτο το έχουν συνηθέστερα οι αναγνώσται των εφημερίδων, οι οποίοι προτού να διαβάσουν κάτι, το θέλουν να είναι σύμφωνον με την ψυχολογική των κατάστασιν, με την ιδεολογίαν των. Ουδαμού αλλού εις κάθε ανθρωπίνην δράσιν και επιχείρησιν, η ταπεινή πεντάρα είνε τόσον τυραννική όπως εις τον ταλαίπωρον έντυπον χάρτην. Δι’ ό ό,τι αγαπάτε, συμπολίται. Όσον επιτυχέστερα καταπνίγει ένας δημοσιογράφος το εγώ του και υπεισέρχεται εις το εγώ ενός εκάστου αναγνώστου, έχει μίαν αξίαν. Έπαυσε πράττων το θεάρεστον και κοινωφελές τούτο έργον,  είνε καιρός να διακόψη τας σχέσεις του προς την δημοσιογραφίαν, αλλά ταυτοχρόνως διακόπτει και ο αρτοπώλης του τας σχέσεις του με αυτόν. Δι’ ό ό,τι θέλετε, συμπολίται. Και εκείνας τας ημέρας οι συμπολίται ήθελον ως άρχοντα των ακριβώς τον υποψήφιον εκείνον, δια τον οποίον έγραφα τας ανωτέρω οκτώ στήλας καθ’εκάστην. Αφού τον ήθελαν οι συμπολίται, δεν ηδύναντο παρά να τον εξέλεγον, όταν  δε τον εξέλεξαν εώρτασαν τα επινίκειά των, όπως μόνον δύναται να πανηγυρισθή ένας ομαδικός θρίαμβος. Όταν εισήλθον το βράδυ εις την αίθουσαν του εκλεκτού συμπολίτου, δια να λάβω συνέντευξιν περί του πως θα μετεβάλλοντο αισιοδοξώτερον τα ανθρώπινα από την επομένην, ηγόρευεν ούτος προς τους εκλογείς του. Κατώρθωσα και επέρασα μέσα από την πυκνήν μάζαν των ανθρώπων εκείνων. Δεν είχα φθάση ακόμη πλησίον του βήματος, ότε με είδεν ο εκλεγείς. Η μορφή του έλαμψεν από χαράν, συγκίνησιν, ευγνομωςύνην. Διέκοψε τον λόγον του, κατήλθεν από το βήμα, με ανήρπασεν εις την αγκάλην του και ήρχισε να με καταφιλή με τόσον πυρετόν, με τον οποίον δεν μ’εφίλησε ποτέ γυναίκα εις τον κόσμον, αν και πάντοτε ηγάπησα κ’εγώ τας γυναίκας όχι ολιγώτερον των λοιπών συμπολιτών. Αφού μ’εφίλησεν, εφώναξε προς τους  έκπληκτους ψηφοφόρους του·

 - Παιδιά, αυτός ο νέος εδώ έκαμε τόσα δια την επιτυχίαν μας, όσα δεν εκάμαμεν όλοι ημείς μαζί δι’ αυτήν. Σας παρακαλώ πολύ, προς έκφρασιν της ευγνωμοσύνης μας, να τον φιλήσετε και σεις όπως τον εφίλησα εγώ.

 Ό,τι θέλετε, συμπολίται, αλλά τόσα φιλήματα πάλιν ήσαν πολλά, παραπολλά. Εφιλήθην από την πυκνήν εκείνην μάζαν των ανθρώπων επί μίαν  ώραν, όπως δεν έχει φιληθή ακόμη θαυματουργός εικών. Αν και έκτοτε έχω πλυθή μυριάκις, εις την ανάμνησιν των δαιμονιωδών εκείνων φιλημάτων, καταλαμβάνομαι και τώρα ακόμη από ρίγος όχι ευφροσύνης. Ιδού διατί είπον, ότι η ψήφος αν δεν είνε ασπασμός αγγέλων προς τα άστρα, οπωσδήποτε είνε ασπασμός υποψηφίου προς ψηφοφόρον. Απ’ο την εποχήν εκείνην γράφω πάντοτε θερμώς δι’ υποψηφίους, αλλ’ αποφεύγω να τους γνωρίζω, πιο πολύ τους ψηφοφόρους.