Ο ΜΑΗΣ KAI… ΤΑ ΣΚΟΡΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

 “Εμπρός” 2 Μαΐου 1916

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

Ο ΜΑΗΣ

Επέστερφα από τα Πατήσια εις ένα βαγόνι, το οποίον εφαίνετο ως κινούμενος ροδών. Όλοι οι επιβάται εκράτουν ανθοδέσμας και στεφάνους τινές δε ήσαν και στεφανωμένοι με ρόδα και μόνον κάποιος καθήμενος όπισθέν μου είχε παραλείψη να πάρη άνθη και ήτο να σκάση. Τουλάχιστον τον ήκουσα να λέγη και να επαναλαμβάνη:

- Μωρέ, να μην πάρω ούτ’ένα γαρύφαλο! Να πάω στην Αλυσσίδα για Μάη και να ξεχάσω να πάρω! Τι μυαλό είν’ αυτό!

Δεν είχε παραλείψει όμως να πίη τον περίδρομον και να φάγη σκόρδα κατά κόρον. Ενώ ομίλει περί ανθέων, εξέπεμπε τοιαύτας ασφυκτικάς πνοάς σκόρδων και οίνου, τοιούτον ναυτιώδες μίγμα δριμείων οσμών, ώστε ο σύντροφός μου έσκυψε και μου είπεν:

- Αυτός πίσω ο σκορδοφάγος μας χάλασε όλο το Μάη.

Τόσον δριμεία και δυνατή ήτο η σκορδίλλα, την οποίαν απέπνεεν, ώστε επεκράτει του αρώματος της πλημμύρας των ρόδων και των άλλων ανθέων και το κατέπνιγεν, ούτως ώστε να νομίζη κανείς ότι τα άνθη εμύριζαν σκόρδον. Και όμως ο σκορδάνθρωπος εκείνος ήτο απαρηγόρητος, διότι δεν είχε πάρη Μάη.

- Παίρνεις στην Ομόνοια, του είπεν ο δίπλα καθήμενος.

- Μα πάει να γυρίζω από τα Πατήσια και ν’ αγοράσω Μάη από την Ομόνοια; Θάνε γρουσουζιά.

- Τότε μην πάρης. Δεν θα χαλάση ο κόσμος.

Μόνο δύο ερωτευμένοι, καίτοι εστέκοντο πλησίον του ηφαιστείου εκείνου της σκορδίλλας, δεν εφαίνοντο να ενοχλούνται. Και των δύο τα έτη δεν έφθαναν ν’ αποτελέσουν τον αριθμόν σαράντα· δεκαοκτώ ετών εκείνος, δέκα οκτώ εκείνη. Και εφαίνοντο ολίγον μεθυσμένοι αμφότεροι, μάλλον φαίνεται από έρωτα παρ’ από ζύθον. Εκείνος είχε μέγα τριαντάφυλλον εις την κομβιοδόχην του και εκείνη κύπτουσα το εμύριζε και του έδιδε φιλήματα. Εις μίαν δε στιγμήν τα λευκά της δοντάκια απέσπασαν πέταλα, τα οποία ανέτεινε προς τον νέον με λίγωμα των οφθαλμών, ως να εζήτει φιλήματα.

- Αυτός είνε Μάης! Εψιθύρισεν εις τ’ αυτί μου ο σύντροφός μου.

Το τραμ με τους κραδασμούς του υπεβοήθει το ειδύλλιον εκείνο. Οσάκις εσταμπτα αποτόμως το πονηρόν θήλυ εξέπεμπε κραυγήν φόβου· και εκείνος την περιέβαλλε με τους βραχίονάς του δια να μη πέση, καίτοι δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος. Εις ένα τοιούτον εναγκαλισμόν ήρχισαν να τραγουδούν το τραγούδι, το οποίον έμεινεν από τ’ αποκριάτικα όργια:

Σφίξε και τα χείλη ενωμένα ας μείνουν...

Άλλα ζεύγη ηλεκτρισθέντα συνώδευσαν το άσμα και εσχηματίσθη μία μετέωρος και φεύγουσα μετά του τραμ συμφωνία νεανικών φωνών.

Ο σκορδοφάγος εν τοσούτω δεν ελησμόνει την παράλειψίν του να πάρη Μάη. Και όταν το τραμ επλησίαζε εις την πόλιν, ηκούσθη να λέγη:

- Θαύρω άρα γε στην Ομόμοια; Είνε ζήτημα να θαύρω.

Ο σύντροφός μου δεν εκρατήθη πλέον:

- Τι τα θες τα άνθη; εστράφη και του είπε. Δεν κρεμάς για Μάη μιά σκορδοπλεξάνα;

ΔΙΑΒΑΤΗΣ